All pigs are equal.... over biggetjes

"All pigs are equal, but some pigs are more equal than others." (George Orwell’s Animal Farm) “and my piglets are even more equal than all the rest!” (my own addition)

Vertaald: alle varkens zijn gelijk, maar sommige varkens zijn meer gelijk dan andere….
En mijn eigen toevoeging: en mijn biggetjes zijn het meest gelijk van allemaal!

Een literair beginnetje over het kwijtraken van een moppertje. Een voor het huishouden zeer gunstig moppertje, heb al gestofzuigd, gedweild, boven gestofzuigd, kamers opgeruimd, er zit een was in de machine (foei, want niet op nachtstroom), zelfs het “achter het schot” opgeruimd (geloof me, dat heet niet voor niets zo…) maar toen ik van pure pissigheid zowat mis-stapte terwijl ik de trap aan het stofzuigen was vond ik dat er iets aan moest gebeuren. En nu krijgen jullie het voor je kiezen….je kunt altijd wegklikken…..toe maar, nu kan het nog!
Wat is er aan de hand op het moment met al die ouders die vinden dat hun kroost de rode loper uitgelegd moet krijgen en met alle égards behandeld moet worden? Wat is er mis met kinderen die moeten leren omgaan met teleurstellingen, grenzen, mogelijkheden en onmogelijkheden en hun al dan niet genetisch doorgegeven tekortkomingen (OEI, die was vals, maar ik was boos weet je nog?).

Schoolreisje-vraag aan OR-lid: Weet je hoe de schoolreis geregeld wordt voor de groepen 6? Gaan die onder begeleiding of worden ze verondersteld zelfstandig in groepjes te lopen? Redelijke vraag toch? Antwoord: Geen idee, heb er niet zo opgelet, mijn kind zit in groep 3.
OR-lid hè, “gekozen” om het belang van alle kinderen op deze school en dat van hun ouders min of meer te vertegenwoordigen….

10-minuten gesprek: mijn kind verveelt zich helemaal te pletter in de klas, concentratie begint te vervagen. Dit is niet mijn mening, maar de mening van de leerkracht. Mijn logische vraag: okee, fijn dat je dit opmerkt, wat gaan we eraan doen? Antwoord: geen idee, er moeten wel ergens dingen zijn om te verbreden maar ik weet niet waar ik dat kan vinden. Vraag: jullie hebben een team van zo’n 40 man op dit moment (480 leerlingen)….is het misschien handig om 1 van die mensen een soort bibliotheek aan te laten leggen van hulpmiddelen zodat het allemaal gecatalogiseerd voorhanden is? (Ik werd vroeger altijd geprezen om mijn helikopterview, ik vraag hier dus niet eens iets voor mezelf, maar denk daarentegen aan het grote geheel!!) Antwoord: daar is geen tijd voor, al die mensen zitten in “de begeleiding”……

Dit is overigens niet de eerste keer dat dit gebeurt, oudste heeft een klas overgeslagen en is verder ook zóóó begeleid..ik zal je het verhaal besparen. Intussen worden er wel kinderen begeleid hoor, met dyslexie, dyscalculie, adhd, asperger, slechtziendheid, achterstand in lezen, rekenen, eeeh, wat nog meer?

Telefoontje: Goh, mijn kind heeft op jouw kind staan wachten vanmorgen om naar school te fietsen, dat is niet zo leuk, hij moet wel op tijd komen. Pardon? Die hoek van de straat kan ik toevallig zien en mijn kind heeft een neon jas aan. Dat valt op. Zeker als hij 10 minuten in de regen staat te wachten op dat andere kind……dat heel vaak te laat komt. En mijn kind blijft wachten want afspraak is afspraak. En de moeder van mijn kind belt niet….vind ik zo’n onzin.

Gesprekje: “mijn kind gaat zo vooruit sinds hij begeleiding heeft met lezen….en hij heeft een schuin plankje op zijn tafel, dat helpt ook, maar dat is zo’n afgeragd ding, belachelijk! Ik heb gezegd dat ze maar een nieuwe moeten kopen, wat kost dat nou helemaal, er zijn tenslotte potjes voor.” Dat is dezelfde klas met dezelfde leerkracht, ik heb het plankje zien staan…. Ga ik nog bijna jaloers worden op een plankje….het moet toch niet gekker worden!

Werd vorige week een huiskamer uitgekeken door een 6-jarige, hij had ADV en wilde tekenen met zijn moeder, toen kwam ik binnen, kreeg een kop koffie en had ook nog de euvele moed een sigaret op te steken, verbaal en non-verbaal werd duidelijk gemaakt dat 6-jarige dat niet prettig vond….en niet gecorrigeerd, natuurlijk niet.

Wat ik me nu afvraag, wáár kun je in vredesnaam die voetstukken kopen waar je je kinderen opzet? Iedereen schijnt ze te hebben behalve ik. Het motto: Als het met mijn kind maar goed gaat, kan me niet schelen of de rest van de wereld daar last van heeft.

En ik zeg niets. Want zo zit ik niet in elkaar. Ik luister, glimlach, hum nietszeggend en denk er het mijne van. Maar soms, soms moet het er even uit. Ik geloof dat ik een beetje teveel rekening houd met anderen, met hun gevoelens.

Ik hoop dat mijn huis en mijn hoofd altijd open staan, en dat iedereen welkom is, of dat mij –of mijn kinderen- nu uitkomt of niet, daar moet je dan maar mee omgaan. Dan verzet je maar even je plannen of je gaat om met de andere situatie die ontstaat. Af en toe vraag ik me af of dat goed is, voor mij, voor mijn kinderen. Zijn wij beter gebaat met die andere instelling? En tegelijkertijd….ik vertik het om er aan mee te doen!